Donderdagmorgen om half 6 (stiekem kwart voor 6 door 'niet horen van eerste wekkertoon') liep de wekker af in ons appartement! Vandaag hadden we een trip gepland naar de Brownsberg! Met nog enkele slaapoogjes werden we rond kwart voor 7 opgehaald door Rawien(onze taxichauffeur). Hij zou ons in de buurt droppen bij een Texaco zodat we daar konden wachten op onze bus die ons tot op de Brownsberg zou brengen. Jack en Joyce hadden speciaal voor ons geregeld dat de bus ons daar zou komen oppakken.
Voordat we tegoei konden vertrekken controleerden we nog even ons schoeisel. Sneakers, allstars, wandelschoenen... het ging wel goed komen!!! :-)
Toen we op de bus stapten zat de bus al zo goed als vol. Gelukkig was er nog net plaats voor 6 enthousiaste personen. Lennart mocht langs onze reisbegeleider, Gio, zitten!
Na een eindje rijden langs de bauxietplantages stopten we bij een wegrestaurantje. Daar kregen we een ontbijt voorgeschoteld met wat drank(met drank bedoelen we vloeistof die je al in de ochtend kan drinken).
We kregen de keuze tussen een broodje ei of een broodje kaas. Natuurlijk kozen we voor beide. Tegen de moeheid namen we ook een bekertje koffie en een glaasje cola. Zo konden we er stevig tegenaan.
Helaas kwam Karolien er op dat moment achter dat ze geen reispilletjes bij had. Dit zou betekenen: k*ts*n a volonté! Dit konden we natuurlijk niet laten gebeuren. Karolien ging guitig op zoek naar iemand van onze medereizigers die ons kon helpen.
Gelukkig kon ze een vriendelijke Hollander vinden die haar wou helpen. Van hem kreeg ze een pilletje. Wel mocht ze dit pilletje niet helemaal innemen, slechts de helft. Anders zou ze zeer moe worden :D haha "Neem maar helemaal Karolien". Maar verstandig als ze is, nam Karolien slechts de helft van het pilletje(zo had ze ook nog eentje voor de terugrit). And off we go!!!
Na een tijdje stopten we nogmaals. Deze keer om naar de Savanne te kijken die we onderweg tegen kwamen. Op dit terrein gingen Surinaamse vrouwen vaak kruiden plukken. Een foto van ons allen kon niet ontbreken. Aan de kruiden hebben we ons niet gewaagd :D
Vlak voordat we de Brownsberg op reden, stopten we even in het naburige dorpje. Daar hielden we nog snel even een plaspauze en hielden we ons bezig met de plaatselijke kinders. Stephanie smolt helemaal bij het zien van de kleine kinderen die voorzichtig, onder het toeziend oog van mama, terug zwaaiden naar haar.
Romy daarentegen waagde zich aan een zeer zeer zeer korte rit op een quad! :) haha (lees: Romy daarentegen waagde het om op een quad te gaan zitten om zo te poseren voor de foto)
Na onze korte stop gingen we weer verder de berg op! Dit beloofde een felle rit te worden. Zodra we vertrokken begon de regen een klein beetje roet in het eten te gooien. Volgens Gio zou het niet overal even gemakkelijk worden. Wat hij daarmee bedoelde wisten we op dat moment niet, maar zouden we snel te weten komen.
De berg omhoog rijden was af en toe behoorlijk stijl. Daarbij kwam de ene bocht na de andere. De chauffeur die de berg omhoog rijdt moet zijn claxon gebruiken. Als dan een busje naar beneden komt kan deze op de rem gaan staan en de andere bestuurder doorlaten. Een busje dat aan het klimmen is kan natuurlijk niet zomaar stoppen en moet in eerste versnelling naar boven rijden. We reden door bruin-goude modder, niet helemaal zacht, maar ook niet helemaal hard. Op een gegeven moment werd het heel spannend (zie foto hierboven). De bus kwam vast te zitten en kon niet verder omhoog. Door op de gas te duwen gleden we steeds korter en korter bij de afgrond. De afgrond was op z'n minst zo'n 500 m diep (is moeilijk in te schatten met zoveel bomen en planten in de weg). Na drie keer proberen (achteruit laten bollen, remmen, gas geven, klein stukje omhoog, afglijden richting ravijn, terug achteruit laten glijden, remmen, terug omhoog, weer richting afgrond, abrupt remmen, even pauze, terug omhoog proberen, serieus aan stuur trekken en gas geven) lukte het dan toch om terug omhoog te rijden. Ondertussen hielden we met z'n zessen de sfeer erin door liedjes te zingen en wat te lachen. Diep vanbinnen zaten we allemaal met een beetje schrik, maar dit lieten we niet aan ons hart komen. Onze trip ging veilig verder!
Toen we boven op de berg aankwamen, na een rit van 4 uur, wachtte ons een adembenemend schouwspel. Bovenop de berg was er een Surinaams dorpje waar nog mensen wonen. Ze leven er heel dicht bij de natuur en hebben een fantastisch panorama op het Brokopondo stuwmeer. Dit stuwmeer werd gebouwd omwille van het afobakadam, een stuwdam in de Surinamerivier. De stuwdam was nodig om elektriciteit op te wekken om bauxiet te kunnen verwerken. De vijfduizend bosnegers die aan de voet van de berg leefden werden overhaalt om voor slechts 6 gulden te verhuizen naar transmigratiedorpen. Daarbij werden er ook zoveel mogelijk dieren omgezet. Helaas was het niet mogelijk om alle dieren te redden. De meeste van hen trokken bij het onder water lopen van hun territorium naar hoger gelegen gebieden. Daar werden zij gered per helikopter voordat deze verder onder water zou komen te staan.
De Brownsberg is een natuurreservaat met een oppervlakte van ruim 12 200 hectare. Hier tref je allerhande diersoorten aan.
Grote vlinders met alle mogelijke kleuren (geel, blauw, brons,...). Deze, waar Stephanie bij staat is waarschijnlijk een wc-vlinder. ;-)
Een overvloed aan hagedissen(gewone, pootloze, wateragama's, wormhagedissen,...).
Na een eerste kennismaking met enkele van de lokale dieren vertrekken we gepakt en gezakt de bos in, klaar voor het avontuur. Met een klein groepje plannen we een wandeling naar de Leo watervallen, waar we tijd zullen maken om een plonsje te wagen in het koude, verfrissende water.
Toeval of niet?
Reisbegeleider Gio laat meteen de interessantste dieren op ons los: de apen! Nog voordat we tegoei aan onze trektocht kunnen beginnen komen de apen ons al slingerend tegemoet. Voor wie goed oplet kan een glimp van ze opvangen en ze zelfs fotograferen. 
Hier zijn enkele brulapen te zien (helaas kunnen we het geluid niet laten horen) die zich hoog in de bomen verschansen aan enkele vruchten.
Kort erna worden we vergezelt door enkele spidermonkey's. Helaas waren deze niet zo duidelijk zichtbaar. Wel moest je oppassen dat je geen takken tegen je hoofd kreeg.
In het bos aangekomen lukt het even moeilijk om een foto te trekken. De camera beslaat en laat een vreemd beeld achter door de hitte en luchtvochtigheid. Tijdens onze trektocht schiet Stephanie nog enkele mooie plaatjes van de plaatselijke fauna en flora.
Na een degelijke tocht door de bos horen we de vallen van Leo steeds korter bij komen. Helaas gingen er wel enkele valpartijen aan vooraf door de natte ondergrond tijdens onze afdaling. Doch genoot iedereen van de mooie natuur en de spannende tocht naar beneden om dan beloond te worden met een prachtig verschijnsel.
Door het vele stappen en afdalen duurde het niet lang voordat iedereen zijn kleren uit trok en in badkostuum van het koude water ging genieten. Even manoeuvreren tussen de stenen door en je kon lekker onder de koude straal van de waterval gaan staan (tenzij je verbrand bent op je schouders, dan is dit behoorlijk pijnlijk).
Gio hield ondertussen toezicht en vertelde iedereen die het horen wilde verhalen over vroegere tochtjes.
Afgekoeld door het frisse water vertrekken we terug de berg op! Onderweg komen we weer mooie natuur tegen. Deze keer bepalen we zelf de snelheid van onze tocht en zijn we in no time boven.
Boven aangekomen kunnen we bekomen van de tocht en even verder genieten van het uitzicht. Daarbij krijgen we nog wat water en een koekje aangeboden.
'I love you' in gebarentaal!
Even later zetten we ons ook rustig neer met een boterhammeke met choco! En dat bij zo'n mooi uitzicht! Puur genieten dus!
Na de lunch is er nog even de vrijheid om wat rond te hangen.
Nog even een sanitaire stop voordat we de bus in gaan.
Chillen en hopen dat de tocht deze keer vlot en goed verloopt. Aan de foto's kan je zien dat het toch een aangename rit was.
We werden rond een uur of zes/half zeven af gezet in Paramaribo. Hier moesten we zelf even een taxi fixen om thuis te geraken. Dit verliep helaas niet zo gemakkelijk aangezien de taxichauffeur ons adres niet eens op de kaart wist aan te duiden en hij daarbij geen Nederlands verstond. Ondertussen stuurde de bezorgde Gio ons om te vragen of we goed waren aangekomen thuis. Hierbij kon hij even in het Surinaams uitleggen aan de chauffeur waar deze ons af moest zetten! Gelukkig reed hij toen al de juiste richting uit.
We waren nog nooit zo blij geweest om thuis aan te komen. Een vermoeiende, maar spannende dag zorgde ervoor dat we lekker konden genieten van het achteruit zakken in de zetel met een frisse pint en een zeer luie maaltijd.
Eind goed al goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten